آموزش مداحی و اشعار مذهبی

عاقبت دست اجل
 مشکلم وا می کند
هر که بیند روی من
 یاد زهرا می کند
کس نداند ای خدا
از چه در تاب و تبم
یاد زندان رفتن
عمّه خود زینبم

******************
زندان به حال زار موسي گريه مي کرد
زنجير و غل بر دست آقا گريه مي کرد

وقتي عزيز فاطمه تشييع مي شد
پاي جنازه داشت زهرا گريه مي کرد

سلطان رأفت زد گريبان چاک از غم
افلاک بر احوال آقا گريه مي کرد

آرايه هاي بي کسيهاي کريمه
تکميل شد از هجر بابا گريه مي کرد

مي گفت شهري با کنايه خارجي رفت!!!
زينب به ياد شام آنجا گريه مي کرد

جسم کفن پوش امير عشق بر دست
ارباب بي غسل و کفنها گريه مي کرد

هر کس که آمد بر حريمش تسليت گفت
معصومه ياد قامتي تا   گريه مي کرد

در کاظمين شور حسيني بود بر پا
صاحب زمان آمد تماشا گريه مي کرد

باب الحوائج شد که ما حاجت بخواهيم
او از فراق دلبر ما گريه مي کرد

شاعر ؟؟؟

ندارد کس در این عالم دل زاری که من دارم
ندارد سینه‏ ای آه شرر باری که من دارم

ندیده هیچ مظلومی چنین ظلمی که من دیدم
ندارد چشم گردون چشم خونباری که من دارم

ندارد هیچ زندانی نگهبانی که من دارم
ندارد کس بعالم خصم خونخواری که من دارم

شب و روزم بود یکسان ز تاریکی این زندان
ندیده دیده گردون پرستاری که من دارم

ندارد محرم رازی بجز این کنده و زنجیر
ندیده دیده گردون شب تاری که من دارم

بگیرم روزه و ذکر خدا هر دم به لب دارم
نباشد روزه داری را چو افطاری که من دارم

از این ظلمی که هارون می ‏کند بر من خدا داند
کسی باور ندارد چشم خونباری که من دارم

*******************

همه روز می‌بری دل، همه‌ جا نهان ز مایی
نه پیـام می‌فـرستی، نه جمـال می‌گشایی

نه شکیب مانده در دل، نه قرار مانده در جان
تو بگـو عزیـز جانـم، چـه کنـم اگر نیایی

همه شب در انتظـارم، همـه دم امیـدوارم
همه جا به خویش گفتم که تو در برم می‌آیی

شب و روز غرق نورم چه کنم هنوز کورم
که تو در برم نشستی و نبینمت کجـایی؟

ز طبیـب کـار نـایــد ز دوا هنـر نخیـزد
تو فقط مرا طبیبـی، تـو فقط مـرا دوایـی

به دو چشم خویش گفتم: تو کجا و پای دلدار؟
مگر از کـرم تو پـا را بـه نگاه من بسایی

قدم از غمـت خمیـده، اجلـم ز ره رسیده
چه شود که تا نمردم تو شبی ز در درآیی؟

چه لیاقتی بـه چشمم کـه رخ تـو را ببیند
کرمت به من همین بس که ندیده دل‌‌ربایی

چه جسارتم که خود را به تو آشنا بخوانم
بگذار تـا بگـویم که تـو بـا مـن آشنـایی

*******************

من در این کنج قفس غوغای محشر میکنم
پیروی از مادرم زهرای اطهرمیکنم

کاخ استبداد را بر فرق هارون دغا
واژگون با نعره الله اکبر میکنم

تا زند سیلی به رویم سندی از راه ستم
یاد سیلی خوردن زهرای اطهر میکنم

گر چه در قید غل و زنجیر می باشم ولی
استقامت در بر دشمن چو حیدر میکنم

گر ز پا و گردن رنجور من خون می چکد
یاد میخ و سینه مجروح مادر میکنم.

شاعر ؟؟؟

      طبعش بلند است و ظفرهایش بلند است
      مرد تقرب ، دردسرهایش بلند است
      
      دنبال خلوت می رود زندان به زندان
      رکن عبادت می شود زندان به زندان
      
      جام بلا نوشید و گفت الحمدلله
      خون دلش جوشید و گفت الحمدلله
      
      اصلا چرا باید همه ش آواره باشد
      شمع سحر باید به فکر چاره باشد
      
      پیر مناجاتی شب موسی ابن جعفر
      تنها ملاقاتی شب موسی بن جعفر
      
      موسای آل الله دور از طور مانده
      جانم فدایش از مدینه دور مانده
      
      دلتنگ می شد بی صدا فریاد می کرد
      معصومه را تنگ غروبی یاد می کرد
      
      جوشن کبیری ساخت از کهنه عبایش
      جوشن صغیری خواند با سوز صدایش
      
      حتی نگهبان از دعایش فیض می بُرد
      بدکاره هم از سجده هایش فیض می بُرد
      
      زنجیرها خاکسترش را می کِشیدند 
      غل های سنگین پیکرش را می کِشیدند
      
      باور کنم خورشید را در چاه بردند 
      او را روی ساق شکسته ش راه بردند
      
      اجرا سده توسط حاج منصور ارضی در 30/2/93

      بر روی لبهایت به جز یا ربّنا نیست
      غیر از خدا، غیر از خدا، غیر از خدا نیست
      
      زنجیرها راه گلویت را گرفتند
      در این نفس بالا که می آید صدا نیست
      
      چیزی نمانده از تمام پیکر تو
      انگار که یک پوستی بر استخوان نیست
      
      زخم گلوی تو پذیرفته است اما
      زخم دهانت کار این زنجیرها نیست
      
      این ایستادن با زمین خوردن مساوی است
      از چه تقلا می کنی؟ این پا که پا نیست
      
      اصلاً رها کن این پلید بد دهان را
      از چه توقّع می کنی وقتی حیا نیست
      
      نامرد زندان بان در این زندان تاریک
      اینکه کنارش می زنی با پا عبا نیست
      
      این تخته ی در که شده تابوت حالا
      بهتر نباشد بدتر از آن بوریا نیست
      
      اما تو را با نیزه ها بالا نبردند
      پس هیچ روزی مثل روز کربلا نیست
      
      علی اکبر لطیفیان

*********************
  
      مثل يك تكه عبا روي زمين است تنش
      آن قدر حال ندارد كه نيفتد بدنش
      
      جا به جا گر نشود سلسه بد مي چسبد
      آن چناني كه محال است دگر وا شدنش
      
      نفسش وقت مناجات چه اعجازي داشت
      زن بدكاره به يك باره عوض شد سخنش
      
      آه مانند گليمي چقدر پا خورده
      بي سبب نيست اگر پاره شده پيرهنش
      
      از كليم اللهي حضرت ما كم نشود
      گر چه هر دفعه بيايد بزند بر دهنش
      
      به رگ غيرت اين مرد فقط دست مزن
      بعد از آن هر چه كه خواهي بزني اش، بزنش
      
      بستنش نيز برايش به خدا فايده داشت
      مدد سلسله ها بود نمي ريختنش
      
      با چنين وضع كفن كردن او پس سخت است
      آه آه از پسرش آه به وقت كفنش
      
      علي اكبر لطيفيان

*********************

      هر لحظه ای که آمد و از من خبر گرفت
      حالات سجده های مرا در نظر گرفت
      
      می دید عاشقانه مناجات می کنم
      اغلب سراغی از من عاشق، سحر گرفت
      
      نفرین به ضربه ای که نماز مرا شکست
      رویم ز ضرب دست یهودی اثر گرفت
      
      پاره شده عبا به تنم بسکه با شتاب
      این تازیانه حلقه به دور کمر گرفت
      
      جا خورده دنده ام به گمانم که پهلویم
      چون پهلوی مدینه به تیزی در گرفت
      
      فهمیده بود غیرت ما روی مادر است
      با حرف بد قرار مرا بیشتر گرفت
      
      دانستم از چه کودک جامانده حسین
      وقت فرار دست خودش روی سر گرفت
      
      در شام دختری که خودش ضربه خورده بود
      دامن برای روی کبود پدر گرفت
      
      هر چه شد عاقبت سرم از تن جدا نشد
      تشییع پیکرم به زیر دست پا نشد
      
      تیزی نیزه ای نرسیده به حنجرم
      سیلی نخورده دختر من در برابرم
      
      قاسم نعمتی

      زندان گرفته
      حتی صدای مرد زندان‌بان گرفته
      
      حتی زنی بد
      از ساحتش بوی خوش ایمان گرفته
      
      زنجیر و پابند
      از استخوان‌هایش توان و جان گرفته
      
      مثل مدینه
      مولای ما انگشت بر دندان گرفته
      
      هر تازیانه
      با کینه از پهلوی او تاوان گرفته
      
      از سفره‌ی او
      دشمن سه روزی هست آب و نان گرفته
      
      اما به‌جایش
      هر نیمه‌شب روی سرش قرآن گرفته
      
      ذهنم دوباره
      حال و هوای روضه‌ای عطشان گرفته
      
      آتش کشیدند
      آتش بمیرم معجر و دامان گرفته
      
      شام غریبان
      گوشه به گوشه بارش باران گرفته
      
      رقّاص شامی
      آسایش از یک کاروان مهمان گرفته
      
      عمامه‌ای را
      خاکستری پر شعله و‌ سوزان گرفته
      
      نی غرق نور است
      انگار خولی نیزه‌ای تابان گرفته
      
      بابا کجایی
      با نام بابا یک سه ساله جان گرفته
      
      مجید لشگری

      اگرچه بسته زنجیر و در اسیری بود
       به دست بسته به دنبال دستگیری بود
      
      نبود باب حوائج اسیر زندان ها
      همیشه پشت درخانه اش فقیری بود
      
      نبود دخترکش تا به او کند تکیه
       اسیر پای شکسته به وقت پیری بود
      
      چقدر لاغر و زخمی شد و ...؛ شکست آخر
       شبیه اینکه گلاب از گلی بگیری بود
      
      به روی تخته تنش را غلام ها بردند
       عجب مراسم تشییع کم نظیری بود
      
      برای بی کفنی گریه می کند کفنت
       همان که سهم تنش کهنه ي حصیری بود
      
      محسن حنيفي

*********************

 
      در گوشه ای شکسته ز آوار بی کسی
      تنها اسیر و خسته و بی آشنا منم
      یلدا ترین شب است شب این سیاه چال
      پیر و نحیف و بی کس و بی همصدا منم

      **
      با خشت های سنگی و با میله های خویش
      زندان به حال و روز دلم گریه می کند
      خون می چکد زِ حلقه و می سوزم از تبم
      زنجیر هم به سوز تبم گریه می کند

      **

      پوسیده پیکرم که در این چهارده بهار
      در تنگنای سرد و نموری افتاده ام
      از بار حلقه های ستم خرد گشته ام
      دور از شعاع کوچک نوری فتاده ام

      **
       چشمم هنوز خیره به در باز مانده است
      خونابه بر لبم پی هر آه آمده
      گویی فرشته است که در باز می کند
      اما نه باز قاتلم از راه آمده

      **
      اينبار هم به ناله من خنده می زند
      دستی به زخم تازه ای زنجیر می كشد
      با هر نفس به کنج لبم خون نشسته است
      با هرتپش تمام تنم تیر می کشد

      **
      چشمم به میله های قفس خو گرفته است
      کی می شود که خنده به روی رضا زنم
      کو دخترم که باز بخندد برابرم
      کو قوتی که شانه به موی رضا زنم

**

      ای بی حیا ترین که مرا زجر می دهی
      در زیر تازیانه چنین ناروا مگو
      خواهی بزن دوباره مرا یا بکش مرا
      اما بیا به مادر من ناسزا مگو
      
      حسن لطفی

چشمهايش همه را ياد خدا مي انداخت
      لرزه بر جان و دل تک تک ما مي انداخت
      
      پا برهنه همه بر بُشر شدن محتاجيم
      نظري کاش که بر ما، گذرا مي انداخت
      
      دست بسته فقط او بود که شد دست به خير
      سکّه نه، ماه به کشکول گدا مي انداخت
      
      آن همه زخم به روي بدنش بود ولي
      زَهر هم بر جگرش چنگ، جدا مي انداخت
      
      چشم خود بست ولي دختر او چشم به راه
      روي شانه پسرش شال عزا مي انداخت
      
      او پر از درد شد امّا به خداوند او را
      روضه ي کوچه و گودال ز پا مي انداخت
      
      پيکرش زخم شد امّا سر او دست نخورد
      شد خراشيده ولي حنجر او دست نخورد
      
      محسن حنیفی